در ابتدا مي خواستم مطلبي بنويسم بدون نام و نشان و انتقاد کنم از آقاي شمس و آقاي زودبين و برخي افراد ديگر. وقتي نامت را نمي گذاري خيلي راحت مي تواني ايراد بگيري و گلايه کني بدون شاهد و مدرک و دليل و استدلال. ولي با خودم گفتم اين راه نقد نيست چرا که ما در حيطه ي فرهنگ و هنر قدم مي زنيم و از لوازم اوليه ي اين راه نقد منطقي و مستدل است. اهالي تئاتر به خوبي مي دانند که همراه با قديمي ترين تئاتر هاي بجا مانده از يونان باستان (2500 سال پيش) قديمي ترين رساله ي نقد (فن شعر نوشته ي ارسطو) که مربوط به همان دوران مي شود نيز نگاشته شده و تا بحال نيز مورد استفاده ي هنر مندان و منتقدان است. اين خاصيت هنر است که اگر مي خواهد زنده بماند و پويا باشد مي بايست نقد پذير باشد. زيرا آنچه که در ميدان نقد جريان دارد عقل است و استدلال نه نقل و نبات. پس نترسيم از نقد که اگر نقد نبود معياري هم براي سنجش خوب از بد نبود و همان مَثَل قديمي قورباغه و هفتيرکشي که وصف حال امروز ماست.

چند وقت پيش دوستي تعريف مي کرد از فرهنگ تماشاگران تئاتر يکي از کشور هاي غربي. مي گفت آنجا رسم است که اگر تماشاگران از يک نمايش خوششان نيايد در پايان عوامل را هو مي کنند و درجا زبان به انتقاد مي گشايند. در نگاه اول با خود مي گوييم چقدر بي تربيت و چشم سفيد هستند اين تماشاگران غربي که عوض خسته نباشيد و تشکر، به سمت بازيگران گوجه ي لهيده و تخم مرغ گنديده پرت مي کنند حالا گيرم که تئاترشان خوب نبود. آنها بايد بيايند از تماشاگران ايراني ياد بگيرند که تئاتر چه خوب باشد چه بد ، وقتي نمايش تمام مي شود با چهره اي خندان و هيجان زده به سمت عوامل نمايش مي روند و تعريف مي کنند از تئاتر خوب و عالي که ديده اند. اصلا مهم نيست که بازيگر بدبخت بداند بازي اش افتضاح بوده يا عالي و يا اشکالي ندارد که نويسنده از تاثير بد نمايشنامه اش روي تماشاگران خبر داشته باشد. نمي دانم شايد ايراد از تماشاگران آنطرف آبي است که براي پولي که بابت بليط تئاتر پرداخته اند و وقتي که صرف ديدن نمايش کرده اند ، ارزش بي خود قائل اند.

قصد داشتم در ادامه نقدي داشته باشم از جريان فرهنگي شهرستان ساوجبلاغ ولي مقدمه آنقدر طولاني شد که ترجيح مي دهم در مطلبي جداگانه اين کار را انجام دهم. فقط مانده تشکر ويژه از حسين عسگري عزيز که فضايي ايجاد کرده تا بتوانيم همديگر را نقد کنيم و نقد بشنويم.