قرار با مهرداد

اسماعیل آل احمد 

سالها پیش ـ همان سالی که با استرالیا دو دو کردیم و رفتیم جام جهانی فرانسه  (پاییز 1376) ـ که اسماعیل آل احمد با دستانی خالی به زور قرض، کرایه رفتن تا کرج و شرکت در دوره فیلمسازی سینمای جوان را فراهم می کرد با مهرداد کورش نیا همکلاسی شدم. دفتر انجمن در ساختمانی کوچک و قدیمی، نزدیکی تقاطع بلوارهای طالقانی ـ هفت تیر، دروازه ورود ماها دهه شصتی های عشق فیلم به سینما شده بود. ماهایی که آرزوی دیدن ترمیناتور دو را در خواب هم رها نمی کردیم؛ فیلمی که فقط عنوانش را در مقالات سیّد شهیدان اهل قلم ـ آوینی ـ دیده بودم و لاغیر. در آزمون ورودی انجمن به همراه استاد اسماعیل یعقوبی شرکت کردیم. هر دو قبول شدیم. ایشان با آن که ید طولایی در تئاتر داشتند اما ترجیح دادند از جادوی سینما جان سالم به در ببرند. الان هم از اساتید بارز حوزه علمیه امام صادق ـ علیه السلام ـ ساوجبلاغ هستند و من هم هر چند در آن کلاسها شرکت کردم اما همان جیب خالی از ادامه کار بازم داشت و فقط طلبگی ماند و من و من ماندم و طلبگی و البته افسون سحرانگیز آینه جادو از ابراهیم حاتمی کیا تا اصغر فرهادی و از آلفرد هیچکاک تا کیریستوفر نولان. مهرداد کورش نیا را فقط در همان کلاسها و بی هیچ کپ و گفتی می دیدم و تمام. تا این که یک روز در برابر نقدی که استاد نویسندگی به خاطره مکتوب من کرده بود خیلی محکم و منطقی دفاع کرد و من سربلند آن میدان شدم. از او تشکّر کردم. من از آنجا که کلاس های انجمن را رها کردم دیگر مهرداد را ندیدم.

چند سال بعد با رفقا در دولت اصلاحات، اوّلین سمن شهرستان ساوجبلاغ را راه انداختیم و بده بستانهامان با اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی شهرستان ساوجبلاغ به ریاست حجت الاسلام عبدالله رزاقی شروع شد.  مهرداد، کارمند آن اداره بود. انجمن مطالعات و تحقیقات جوان حکمت، اولین و تنها سمن آن سالها کارهای بزرگی کرد که شاید در فرصتی دیگر، سخنی از آن به میان بیاورم. همکاری ما ادامه یافت تا آن جا که به دعوای مطبوعاتی در نشریه محلّی تصویر ساوجبلاغ کشید. من در آن نشریه سریال زیر آسمان شهر مهران غفوریان را با فیلم زیر پوست شهر رخشان بنی اعتماد (1379) و مجموعه داستان یک شهر اصغر فرهادی، مقایسه کرده بودم. مهران غفوریان، سریالی ساخته بود که برای اولین بار در سیمای ایران هر شب از شبکه سه، پخش می شد. سری اوّل آن را در سال 1378 و سری دوّم آن را در سال 1380 و سری سوّم آن را در سال 1381 ساخت. از اصغر فرهادی هم مجموعه داستان یک شهر در دو سری در سالهای 1378 و 1380 در شبکه تهران به نمایش درآمده بود. مهرداد و یکی از دوستانش که او هم کارگردانی خوانده بود در مقاله هایی از شرمندگی من درآمدند و خیلی خودمانی به من حالی کردند که چرا در چیزی که سوادش را نداری نظر می دهی. این دوستی هنوز هم ادامه دارد. مهرداد البته به سینمای جوان، اکتفا نکرد و رفت دانشگاه و الان ارشد کارگردانی تئاتر دارد و نمایشنامه نویس و کارگردانی موفّق و استاد و قابل است. به برکت دوستی با او، فرصتی هم برای من دست داد تا بر سر سفره دانایی استادان سینمای ایران جعفر والی و عبدالله باکیده بنشینم. خواننده نمایشنامه ها و مصاحبه های او هستم چه آن زمان که مهمان ناخوانده حضرت معصومه ـ علیها سلام ـ در قم بودم و چه حالا که باز هم مهمان ناخوانده نظرآبادم.

خبر پیدا شدن پیکر پاک 175 غواص شهید، چیزی نبود که بتوان راحت فراموشش کرد. 26 خرداد 1394 یکی از آن روزهایی است که بسیاری از مردم ایران به نشانه افتخار از این ایستاده مردن فرزندانشان، سر خود را بالا گرفته در تشییع جنازه عزیزانشان شرکت کردند و لابد عده ای هم از قرط شرمندگی سوء مدیریتی که به خرج دادند و جان این همه انسان بی گناه را به مسلخ فرستادند سرشان را پایین انداختند و حالا که عادلی پیدا نمی شود تا این بی تدبیری را محاکمه کند خود آن آقایان در محضر وجدان خودشان، خودشان را محاکمه کردند. لابد... مهرداد هم به حکم ایرانی بودنِ نابی که در او هست به این همه رشادت مردانه غواصان شهید، دست مریزاد گفت و استادی خود را به پای این عزیزان ریخت و برای تاریخ این مملکت ماند که هنرمندی بی هیچ حمایتی برای ستایش آزادگی فرزندان سرزمینش، اثری هنری آفرید. برای او روزهایی سرشار از پیروزی و بهروزی آرزومندم.

«قرار» مهرداد کورش نیا با شهدای غواص