اعلام پایان گفتگوی انتقادی با نویسنده

وبلاگ «گروه قرآن پژوهی مکتب القرآن نظرآباد»

رقیب آزارها فرمود و جای آشتی نگذاشت  

مگر آه سحرخیزان سوی گردون نخواهد شد؟

بنده پس از نگارش از سر صدق مطلب «آسیب شناسی رواج نگاه تفسیر علمی در برخی محافل قرآنی شهرستان نظرآباد» و پاسخ خارج از موضوع و غیر روشمند نویسنده وبلاگ «گروه قرآن پژوهی مکتب القرآن رسالت نظرآباد»، در سوگ شهرستانی نشسته ام که نقد در آن پرهزینه و در حال فراموشی است. اندیشناک حرمت مجادله احسن قرآنی در بین بچه مسلمانها هستم که اینک بر باد تهمت و نابردباری می رود. نگران این هستم که چرا قواعد نقد و گفتگوی متدیک کمتر در بین پیروان قرآن و اهل بیت (ع) رعایت می شود. دل مشغول این موضوع هستم که چرا انتقاد دلسوزانه و احساس خطر شاگرد حقیر و ناچیز مکتب قرآن این چنین آماج گمانه زنی های وهم آلود محلّی می شود. بی تردید بنده در همه مسائل فرهنگی و اجتماعی شهرستان، با دوستان خود همداستان نیستم اما چرا  این اختلاف سلیقه را مترادف با دشمنی می گیرید و با همین منطق فرو کوفتن بنده را با هر وسیله ای روا می دانید؟ رسم مسلمانی اقتضا می کند که اولا" اختلاف سلیقه را از دشمنی ورزیدن جدا کنید و ثانیا" مسوولانه و عالمانه بنشینید و در بررسی دغدغه چنین کسی قلم بزنید و روشنگری روشمند کنید، نه اینکه سخن های ناروا و خارج از موضوع بزنید و...

اینها را گفتم تا گواهی دهم بر حلول زمانه عسرت و بر ناامنی اهل قلم در این شهرستان توسعه نایافته. خداوندا! تو گواهی که این قوت و فرصت را که به این بنده دادی تا احساس خطر «غلبه نگاه علمی به کلام وحی» را با دوستان خود در میان بگذارم، ضایع نکردم و سعی کردم آشکارا و با رعایت ادب با آن عزیزان سخن گویم اما آنها با پیش کشیدن سخن های حاشیه ای و ناروا اصل مدعا را به فراموشی سپردند. به گمانم ادامه این فضای مشوّش بیش از این باعث ملال خواهد شد. آرزومندم که زمستان نابردباری از مراکز قرآنی و فرهنگی شهرستان ما رخت بربندد.

سخن پایانی این که بنده همچنان بر نگرانی خود مبنی بر آسیب نگاه علمی به قرآن اصرار دارم و برخی موضوعات مطرح شده در  جشنواره ژرف اندیشی آن موسسه را مصداق بارز این نگاه می دانم. به همین جهت فرازهای پایانی این گفتگوی انتقادی را مزین می کنم به دیدگاه آیت الله محمدهادی معرفت کسی که قرآن پژوهان شیعه به وجود ایشان افتخار می کنند. ایشان در این باره معتقد است: «قرآن یک کتاب علمی به معنای خاص آن نیست که مقصود از آن، مسائل علمی روز باشد؛ بلکه قرآن، کتاب هدایت است و هر جا که لازم بوده، به مسائل علمی هم اشاره کرده، اما این اشاره، به عنوان اصل نبوده است. در تطبیق آیات با نظرات علمی این گونه موارد را باید به عنوان احتمال مطرح کرد؛ زیرا نظرات علمی همواره در حال تحول و دگرگونی هستند و استفاده از دستاوردهای علمی، به عنوان ابزار و درک مفاهیم قرآنی برای صاحب نظران، قهری است ولی برای استفاده دیگران، باید این نظرات به کمال مطلوب خود رسیده باشد و در عین حال، با کلمه «یحتمل» (احتمال دارد) مطرح شود، چنانکه در مسائل علمی غیر تجربی هم همین گونه است.» ( نشریه گلستان قرآن، ویژه آرا و اندیشه های آیت الله معرفت، ش199، اسفند 1383).

روزی که پیشگاه حقیقت شود پدید            شرمنده رهروی که عمل بر مجاز کرد.