از نوروز من تا نوروز دیدار

حسین عسکری: صبح چهارشنبه 4 فروردین 1395 یکی از دوستان قدیمی تلفنی تماس گرفت و خبر از کوچ حزن انگیز «نوروز حجرگشت» داد. آقا نوروز از رزمندگان و پاسداران قدیمی شهرستان ساوجبلاغ بود که زخم جنگ تحمیلی عراق علیه ایران را در پیکر رنجورش به یادگار داشت. ایشان به مهربانی، آرامش و خیرخواهی مشهور بود. علیرغم رنج جانبازی، همچنان لبریز از نشاط معنوی و زندگی بود. کوچ بهاری اش، غم را قرین همرزمان و دوستانش کرد. دوستی که خبر پیوستن آقا نوروز به همرزمان شهیدش را داد، پیشنهاد کرد که نوشته ای از طرف دوستان و همکاران آقا نوروز در مراسم بزرگداشت ایشان در مسجد جامع شهر گلسار خوانده شود. من که در سفر راهیان نور بودم و از آن مهم تر دستم به قلم نمی رفت از حجت الاسلام والمسلمین آقا اسماعیل آل احمد - معاون پژوهشی حوزه علمیه امام جعفر صادق علیه السلام هشتگرد - خواهش کردم که این سوگنامه را بنویسد. ایشان که در حال انجام ویراست جدید کتاب «مهاجران مهران» است، کریمانه این خواسته بنده را پذیرفتند و متن زیر را نوشتند. 

 * * *

به نام او که رسیدم خشکم زد. دوباره با دقت نامش را خواندم. خودش بود. نوروز حجرگشت. دستانم شُل شد. قرار بود چند کلمه درباره او بنویسم اما حس نوشتن به سراغم نمی آمد. درباره هر چیزی نوشتن، وقتی ممکن است که تو حسی از عشق یا نفرت؛ از باور یا تردید؛ از تقدیس یا تقبیح را در خودت نسبت به آن چیز، بیابی و من هیچکدام از اینها را درباره نوروز در خودم نمی یافتم.

نوشتن درباره او را به لحظه ای دیگر وانهادم و به سراغ زندگی نامه شهید ایرج خرمجاه رفتم (1). شهیدی که پس از بیست و پنج سال، مزار اصلی خودش را به مادرش ـ ننه حلیمه ـ نشان داده بود. در ماه عسل سال 1392. زندگی شهید را آرام آرام در ذهنم مجسم می کردم و با او مرحله به مرحله بزرگ می شدم و پیش می آمدم تا آنجا که بنا شد خاطرات دوستانش را بخوانم. نام نوروز حجرگشت، جانم را لرزاند.

آن حس ناب نوشتن به جانم افتاد. می دانم که شهید ایرج خرمجاه به کمکم آمده بود تا این منِ حیران را در راهی لبالب از صدای دلنشین موسیقی آب و هیمنه کوه و پاکی برف ـ روستای مهران طالقان ـ به آرامشی جانبخش برساند و نوشتن درباره همرزمش را برایم آسان کند. شهید ایرج خرمجاه به کمک آمد تا به تلاش آن دوست دیرین در زنده نگهداشتن حماسه دفاع مقدس، دست مریزاد گفته باشد.

نوروز چه اسم با مسمایی برای حجرگشت شده است. مادر او را؛ پدر او را و همه آنانی را که در این نامگذاری قدمی برداشته اند آفرین باد.

نوروز بمانید که ایام شمایید

آغاز شمایید و سرانجام شمایید (2)

شهید ایرج خرمجاه، حسی از احترام را در این قلم برای نوشتن از نوروز حجرگشت آفرید. مردی که می توانست چون بسیاری دیگر، چیزی نبیند و چیزی نشنود و خودش را از همه آنچه بر سر این دیار می گذرد بر کنار نگه دارد اما هم دید؛ هم شنید. هم روح چپاول و غارت دشمن بعثی را دید و هم فریاد «ما برای دفاع تا آخر ایستاده ایم» (3) را شنید و بیست و هشت ماه در برابر دشمن ایستاد.

او می توانست بالاپوش نامردی را بر سر بکشد و به شیپور جنگ، وقعی ننهد اما با شهید دکتر مصطفی چمران هم نوا شد: «چون شیپور جنگ نواخته می شود مرد از نامرد، شناخته می شود پس ای شیپورچی! بنواز.»

نوروز می دانست که با اژدهای دیوانه بعثی جنگیدن، حلوا قسمت کردن نیست مرگ دارد و آسیب جبران ناپذیر دارد و اسارت دارد. ایستاد تا در این میدان مردانگی، جانباز شد. اگر پروانه وار، دل به آتش ایثار بزنی تردید نکن که پروانه ای بال و پر سوخته خواهی شد و خفاش های خورشیدستیز را به سخره می گیری.

جنگ اگر تمام شود مردانگی که تمام نمی شود. میدان تلاش و کوشش برای باروری نهال انقلاب به وسعت تمام عمر همه متدینان جهان به دوندگی نیاز دارد. سی سال؛ سه دهه چیز کمی نیست که نوروز حجرگشت با تمام توان؛ سرزنده و شادان به مردانگی ادامه داد و چند ماه پیش از بازنشستگی، دیدار دوستان شهیدش را برگزید.

روز آمدن او حتی اگر در فصل بهار هم نبوده نوروزی برای خانواده اش بوده و روز رفتن او اگر برای خانواده اش، نوروز نبوده برای خودش که بوده. برای او روزی که در سنگر دیدار هم سنگری های شهیدش آرام گرفته نوروز است. نوروز من! نوروزت مبارک.       

پی نوشت ها: 1. رک: رستگاران، حسینعلی کوه خیل، چ 1، کرج: رایمانا، 1394؛ 2. رک: وبلاگ پچپچه، وبلاگ شخصی پیرایه یغمایی، مطلع غزلی از پیرایه یغمایی؛ 3. رک: صحیفه امام، امام خمینی، ج 19، ص 94، سخنرانی 6/8/1363. چ 2، تهران: موسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی، 1379.