---------------------------------------------------------------------------------

مرثیه ای بر شهادت استاد حاج شیخ عباس صبایی به قلم یکی از شاگردانش آقای اسماعیل آل احمد که جهت انتشار در اختیار صاحب این وبلاگ قرار گرفت.

کاغذ و قلم، همیشه اولین چیزهایی هستند که در دل تنگی ها بر سرم آوار می شوند اما این بار دیگر کار از دل تنگی گذشته و به افسوس کشنده انجامیده است؛ افسوس جا ماندن از کسی که تو را در دریای دانش و بینش غوطه ور می ساخت؛ کارت به کما کشیده است؛ هستی اما نیستی. این آشفتگی نوشتار از آن برهم ریختگی روح و رفتار پرده بر می دارد. آیا آشفتگی ندارد که باز هم ببینی که شهیدی دیگر بر کرانه ازلی و ابدی وجود بر نشسته ولی تو هم چنان همان  قبرستان نشین عادات سخیف باقی مانده ای.

این که کسی در موقعیت های گوناگون به چه کنم چه کنم می افتد غریب نیست اما این که دیگران هم دوست دارند تو را هم چنان گرفتار این چه کنم چه کنم ببیند عجیب است؛ دیگران یعنی دوستانم مهدی و حسین و علی و ...رفتن کسی که حتی حضور معنوی او هم مایه دلگرمی تو  است بیچاره ات می کند؛ به انتحار می افتی نه چه کنم چه کنم . رفتن مردی که سکوت نا بجای تو هم مثل فریاد قابیلی دیگران بر غریبی او دامن زد. مردی که می توانستی در این برهوت معرفت به راستی دغدغه های معنوی و روحی و علمی خود را با او درمیان بگذاری و او با آن که می توانست در چند جمله کوتاه،خلاصت کند متن و منبع جواب را نشانت می داد و محقق می شدی نه مقلد. جلال درباره نیما نوشته بود: پیرمرد چشم ما بود ؛من درباره تو می نویسم: پیر مرد جان ما بود.

ابراهیم حاتمی کیا درباره سید شهید آوینی می گفت: او در وضعیتی بود که اگر سکوت می کرد، متهم بود و اگر از خود دفاع می کرد هم باز متهم بود و شهادت بهترین جواب بود؛ برای تو هم شهادت بهترین جواب بود،هر چند در ایام شهادت تو، سکوتی خبیث همه جا را فرا گرفته است و حتی از شهید نامیدن تو پروا دارند چرا که این کار معنایی جز محکومیت آن همه سکوت محافظه کارانه ما دوستان و آزار نامردانه آن از ما بهتران ندارد و شاید هم آقایان دچار این توهم شده اند که نادیده گرفتن جراحت نخبه کشی به مداوای آن می انجامد اما برادران این آرامش قبل از طوفان فریبتان ندهد. هان! اگر برای علاج این جراحت عفونی اقدام ضربتی نکنید این عفونت با مرگ اندام وحدت قومی شهرستان ، پایانی شوم رقم خواهد زد و اما پاسخ قیامت این کوتاهی بر بال جان و روح کوتاهی کنندگان خواهد ماند. من که آمدم اعرابی بودم و تو به من هجرت از امیت را به دانش و بینش آموختی... اما من که مهاجر شدم بر چهره ایمان تو، چنگ تعرب کشیدم. من که چشمانم را گشودم ظلمت طاغوت نمی گذاشت جز شیطان را تماشا کنم و تو بر سر او فریاد کشیدی و طاغوت در حادثه هولناک فیضیه دندان هایت را شکست ولی تو خالصانه هیچ وقت پز آن را ندادی... اما من که با کمک تو بعد از انقلاب، انقلابی شدم به همه گفتم تو آخوند اوقافی و درباری هستی.

روزی قصد کردم مدیر شوم و کمک کردی و تبلیغ کردی و من هم مدیر شدم... من مدیر تلاش کردم که تو نباشی و به این تلاش افتخار کردم. وقتی آن دزد دیوانه خون آشام دوباره جنون خون خوردن دیوانه ترش کرده بود و می خواست ایران عزیز اسلامی را در هم بکوبد تو پیشاپیش سیل خروشان مردم، خرمن هوس های او را به آب دادی... من که بعد از جنگ و در زمان صلح تازه رزمنده شده بودم در شب نامه های زبونانه تو را به دشمنی با فرهنگ شهادت و دفاع متهم کردم. من از دانش احکام هیچ نمی دانستم و تو دستان مرا در دست توضیح المسایل نهادی... من که سال ها بعد بالغ شدم و دیدم تو مثل من نان به نرخ روز خور نیستی و از مرجع تقلید من تقلید نمی کنی تو را سزاوار هر ناسزایی دانستم. تو در نامه ای که برای عزیز دلم حضرت آقا نوشتی به من آموختی که ناراحتی او را ناراحتی حضرت امام عصر – علیه السلام – بدانم... من که تازه فهمیدم ولایت هم جزئی از حیات تشیع من باید باشد تو را ریاکارانه به جرم سستی در آن، لایق هر سرزنشی یافتم. یاد آن عید سعید غدیر خم به خیر که با ما عقد اخوت خواندی و قول دادی که بی ما پا در بهشت نگذاری. پیرمرد! به وعده ات وفا می کنی؟ من باز چند آیه قرآن را از بر کرده ام برای تشویق به من جایزه نمی دهی؟

آن روز را خوب به یاد دارم که بر اثر بیماری به مدرسه نیامدی و در خانه به ما درس گفتی؛ فهمیدم که درس حتی به قیمت مریضی استاد هم تعطیل شدنی نیست . یادم هست از سوی آن بنده خوب خدا برایت آب نیسان آوردیم تا زود خوب شوی آخر می گویند این آب، دوای همه دردها است؛ آیا حریف مرگ هم هست؟! اگر چنین بود به قدر وسعت هفت بحر در جرعه اش می ریختیم تا تو بمانی... چه می گویم؟! تو شهیدی و شهید است که می ماند و زمان است که ما را با خود برده است. تو به آرزوی دیرینه ات رسیده ای و ما ساده دلانانه به جای خویش بر تو روضه خوانی می کنیم. وقتی به نبودن تو در آن کتابخانه کوچک فکر می کنم دچار نکبت می شوم و بر ماندن لعنتی خود می گویم که دوباره رو سیاهی ماند برای دیگ و باز لیلای حضور عزیزی دیگر، قسمت ابن السلام اجل شد. حاجی! امروز من بر فراق تو مرثیه خوانی کردم دعا کن که روزی بیاید که بلبلی دیگر در فراق و شهادت من برای بازگویی شرح درد اشتیاق ، سینه ای شرحه شرحه از فراق داشته باشد. دعا کن برادر!...

متن کامل پیام آیت الله صافی گلپایگانی

(از مراجع تقلید شیعه)

به مناسبت نخستین سالگرد شهادت حاج شیخ عباس صبایی

بسم الله الرحمن الرحیم

قال رسول الله صلی الله علیه و اله :  فوق کل ذی بر بر حتی یقتل فی سبیل الله فاذا قتل فی سبیل الله فلیس فوقه بر .

شهید بزرگوار و عالم عالیمقدار ، جناب حجت الاسلام والمسلمین حاج شیخ عباس صبایی، رحمت الله علیه از چهره های نورانی و از خادمان اسلام و مسلمین و از سربازان مخلص حضرت بقیة الله مولانا المهدی ارواح العالمین له الفداء و مروج کوشا و پرتلاش مکتب اهل البیت (ع) بود. او در دفاع از دین و مرزهای فکری و اعتقادی مؤمنین مخصوصا" جوانان جهاد می نمود، هم در تدریس و تأسیس حوزه و تربیت طلاب و هم در مسند امام جماعت و وعظ و ارشاد و هم در خدمت به محرومین و مستضعفان، فعال و موفق بود.سوابق زندگی او مشحون به اعتماد و آراسته به مکارم اخلاق بود .آن شهید مظلوم با دفع هجوم اهل ضلال و اضلال، بدخواهان و دشمنان را منکوب و محکوم می ساخت. سرانجام در راه اسلام و مکتب اهل بیت (ع) به افتخار عظیم شهادت و حسن عاقبت و سعادت نایل گردید و به فوز عظیمی که خود در دعاها از خداوند متعال طلب می کرد، فائز شد و در تاریخ علماء و فضلاء روحانیت که تا مرز بذل جان و نثار خون خود دین را یاری و از حق و قرآن پاسداری نمودند، نامش به عنوان شهید ثبت گردید. اینجانب با تسلیت مجدد به خانواده محترم ایشان، بخصوص آقازادگان مکرم و دوستان و شاگردان فاضل و حوزه علمیه حضرت امام صادق (ع) هشتگرد و مؤمنین آن منطقه ،ترفیع درجات ایشان را از خداوند متعال مسئلت نموده و صبر جمیل و اجر جزیل برای بازماندگان معزز خواهانم/ 15 جمادی الاولی 1429( اول خرداد 1387) - لطف الله صافی.