از اهل توقف طالقان تا آمیش های مسیحی

اشاره: دوست عزیزم  جناب دکتر حسین کیا در نقد و معرفی کتاب «روستای ایستا» در روزنامه شرق (شماره 1026، دوشنبه 11مرداد 1389، صفحه 9) نوشته بود: «در آمریکا فرقه ای به نام آمیش زندگی می کنند که سر ناسازگاری با تکنولوژی دارند. آنها از برق و اتومبیل استفاده نمی کنند، به ارتش نمی پیوندند، بیمه نمی شوند و هیچ گونه کمک مالی دولتی را نمی پذیرند. این فرقه مسیحی حدود سه قرن پیش بنیان نهاده شده و جمعیت آنها در سال 2000 میلادی تقریبا" 200 هزار نفر ذکر شده است. در ایران نیز گروهی اندک در روستایی در طالقان ساوجبلاغ زندگی می کنند که رفتاری مشابه آمیش ها دارند و از هیچ نوع تکنولوژی ای استفاده نمی کنند. آنها....»

برخی خوانندگان آن مقاله در تماس تلفنی و یا از طریق رایانامه، خواهان آشنایی بیشتر با آمیش ها - تجددگریزان مسیحی- بودند. در همین راستا، نوشته زیر برگرفته از وب سایت وزارت امور خارجه ایالات متحده آمریکا است که در ماه آگوست 2008 میلادی به وسیله «سونیا ویکلی» تهیه شده است. علاقه مندان می توانند برای آگاهی بیشتر مقاله «آمیش» دانشنامه «ویکی پدیا» را هم بخوانند.

* * * * * *

اگر مسافری در لنکستر کانتی ایالت پنسیلوانیا رانندگی کند، ممکن است صفی از خودروها را ببیند که به آرامی در چراگاه های این منطقه در حال حرکت هستند. کمی جلوتر، کالسکه ای که با اسب کشیده می شود احتمالا" در حال حمل اعضای جامعه آمیش ثابت قدمی است که در اینجا مستقرند.

بازدیدکنندگان ممکن است صحنه هایی که در لنکستر می بینند را به عنوان سمبل مردمی بییند که به شیوه قرن نوزدهم زندگی می کنند، از فناوری مدرن پرهیز می کنند و ترجیح می دهند که زندگی اولیه ای داشته باشند که در آن برق و لوله کشی مدرن وجود ندارد. دید عمومی ای که نسبت به 220,000 بزرگسال و کودک آمیشی که در 27 ایالت آمریکا و ایالت انتاریو در کانادا زندگی می کنند تا حدودی اشتباه است.

«دیوید ال. ویور - زرکر» نویسنده، استادیار تاریخ مذهبی آمریکا و رییس دانشکده مطالعات مذهبی و انجیلی کالج مسیا در ایالت پنسیلوانیا است. وی باورهای عمومی نسبت به آمیش ها را مطالعه کرده است و می گوید که بیشتر چیزهایی که مردم در مورد آمیش ها باور دارند از تصویری که رسانه ها ترسیم کرده اند نشأت می گیرند.

در واقع تفسیر آمیش ها از انجیل این است که باید از دنیا فاصله گرفت و آنها مقاومتی اعجاب برانگیز برای حفظ سنت هایشان مبنی بر احترام به جامعه محلی، کلیسا و خانواده نشان داده اند و در عین حال در پذیرش انتخابی برخی از فناوری های مدرن مهارت یافته اند. ویور - زرکر گفت که اگر یک فناوری خاص به جامعه آنها کمک می کند و با ارزش های سنتی آنها در تضاد نباشد آنها در استفاده از آن به خود تردید راه نمی دهند.

هرچند، از آنجایی که آمیش ها فردگرایی را بی ارزش می دانند، آنها معمولا" بین استفاده از فناوری و مالکیت فردی تفاوتی جدی قائل می شوند. برای مثال، در لنکستر کانتی، که بیش از 20,000 آمیش در آن زندگی می کنند، غیرمعمول نیست که «کلبه های» تلفن را در خارج خانه آمیش ها ببینید. ویور - زرکر گفت: «یک تلفن می تواند مشترکا" توسط چندین خانواده آمیش استفاده شود و ممکن است پیغام گیر نیز داشته باشد، ولی در فعالیت های روزمره اختلال ایجاد نمی کند. این وسیله مفیدی است ولی آنها نمی خواهند که به آن وابسته شوند.»

در برخی موارد، مسائل اقتصادی محرک تصمیم برای پذیرش یک فناوری و یا ارتباط با غیر آمیش ها هستند. در لنکستر کانتی، که سرعت رشد جمعیت آمیش در حال جلو زدن از میزان زمین کشاورزی موجود است، بسیاری از آمیش ها مغازه های خرده فروشی کوچک باز کرده اند که پتوهای دست باف و مبلمان دست ساز می فروشند.

ویور- زرگر گفت: «تعامل مرتب با توریست ها موجب خواهد شد که نحوه رابطه آمیش ها با دنیای خارج تغییر کند. در تجارت، آنها باید با مشتریانشان ارتباط برقرار کنند.» هر حوزه کلسایی آمیش به طور مستقل عمل می کند و بیش از 1,500 حوزه در قالب چهار فرقه پخش شده اند: آمیش بیچی، آمیش های مخالف تعمید، آمیش های فرقه نوین، و آمیش های فرقه کهن. با وجودی که همه این فرقه ها باورهای اصلی مشترکی دارند، ولی میزان استفاده از فناوری و وفق پذیری با زندگی مدرن ممکن است در هر فرقه بسیار متفاوت باشد.

به گفته مرکز مطالعات آناباپتیست و پیتیست یانگ در کالج الیزابت تاون در لنکستر کانتی، آمیش های بیچی و آمیش های ضدتعمیدی صاحب خودرو هستند و از برق استفاده می کنند. آمیش های فرقه کهن و فرقه نوین از اسب و کالسکه برای حمل و نقل استفاده می کنند و از شبکه برق عمومی استفاده نمی کنند. به استثنای برخی گروه های به شدت محافظه کار، در اکثر خانه های آمیش حمام وجود دارد.

 ویور- زرکر گفت که در برخی موارد اختلاف نظر در مورد اینکه کدام فناوری ها باید مورد استفاده قرار گیرند و اینکه شیوه استفاده از آنها چگونه باید باشد، موجب تفرقه می شود و جوامع جدیدی را به وجود می آورد. «این قضیه مطمئنا" در مورد شیوه های کشاورزی صدق می کند. در گذشته برخی جوامع در مورد اینکه آیا می توان از یک دشتگاه بسته بندی محصول در مزرعه استفاده کرد دچار اختلاف نظر بوده اند.»

یکی از شایع ترین اختلاف نظرها در جوامع آمیش در مورد نحوه ساخت و تجهیز کالسکه ها است. برای مثال، ایمنی حکم می کند که بیشتر کالسکه ها دارای منعکس کننده های شب تاب و یا چراغ های برقی  برای استفاده در شب باشند. ولی برخی از گروه های به شدت محافظه کار اصرار دارند که از هیچ نوع چراغی استفاده نکنند.

در برخی موارد رنگ کالسکه نشان دهنده گروه کوچکی از آمیش ها است و برخی زیرگروه ها را می توان از روی رنگ سقف کالسکه شان تشخیص داد. «شما می شنوید که افراد یکدیگر را سفید سقف یا زرد سقف یا سیاه سقف بنامند. اگر از یک فرد آمیش در این مورد سوال کنید احتمالا" پاسخی منطقی نخواهید شنید. در زمان نامعلومی یک نفر تصمیم گرفته است که به این شیوه خودشان را از دیگران متفاوت بسازد.»

مریل سودر، نویسنده، حدود 20 سال پیش از فیلادلفیا به لنکستر نقل مکان کرد. وی فریفته این جامعه  و مردمش شده بود که لباس های ساده می پوشیدند و در خانه هایشان را قفل نمی کردند. اکنون برخی اوقات که فعالیت هایش وی را به حومه شهر می کشانند، سمبل های زندگی ساده آنها به اندازه رستوران های مک دونالدی که وی در شهر با خودرویش از کنارشان می گذرد معمولی به نظر می رسند. «همه شیوه زندگی آنها را قبول کرده اند. آنها جزیی از این منطقه هستند.»