تعللی که نزدیک بود کار دست کشور بدهد 

«اگر آثار خوروین را از راه معمولی و با چند پرواز به کشور برمی‌گرداندیم، مشخص نبود چند سال دیگر این آثار باید در بلژیک می‌ماندند.» به گزارش خبرنگار میراث فرهنگی ایسنا، دوم دی ماه سال گذشته پس از حدود 35 سال اقدامات حقوقی حکم مالکیت بیش از 349 شیء ایرانی از محوطه‌ی «خوروین» در ساوجبلاغ به ایران واگذار شد و در اقدامی فوری و امنیتی پس از دو روز این آثار به ایران رسیدند و چهارم دی ماه در اختیار موزه‌ی ملی ایران قرار گرفتند. محمدحسن طالبیان، معاون میراث فرهنگی سازمان میراث فرهنگی و گردشگری در این زمینه توضیحات بیشتری به ایسنا داد: «پس از جواب قطعی دادگاه، رئیس سازمان میراث فرهنگی و مجموعه‌ی شورا تصمیم گرفتیم هر چه سریعتر این آثار را با هر وسیله‌ای به ایران برگردانیم. در کشورهای دیگر این گونه است که وقتی دادگاه رای می‌دهد، اگر به فرجام خواهی نرود آثار برمی‌گردد، اما برای این پرونده چند بار این اتفاق افتاد، نظر دادگاه داده شد و سپس ورثه شکایت کردند و جلوی خروج آثار گرفته می‌شد. در نوبت آخر نیز پس از صدور رای دادگاه، وکیل خانواده به دادگاه رفته و درخواست تجدید نظرداده بود که اگر آثار تا آن زمان به ایران نمی‌رسید، مشحص نبود تا چند سال دیگر این آثار باید در بلژیک می‎ماند؟»

طالبیان تجربه‌ مسعود سلطانی‌فر، معاون رئیس جمهور و رئیس سازمان میراث فرهنگی و گردشگری که پیش از این تجربه‌ی استانداری داشته را در این اتفاق بسیار موثر دانست. او تاکید کرد: سرِ این جریان همه داشتیم اشتباه می‌کردیم، رئیس سازمان می‌گفت باید با گرفتن یک پرواز مستقیم از بلژیک به ایران آثار زودتر برگردند، اما ما چون میراث فرهنگی هستیم و همیشه به چیزهای کم قانع بودیم! مخالفت می‌کردیم. سلطانی‌فر با اعتراض ما پرسید چه طور این آثار را می‌توان برگرداند؟ توضیح دادیم با دو پرواز از بلژیک به آلمان و از آنجا به ایران، که وی مخالفت کرد. وی افزود: آقای سلطانی‌فر با توضیحات ما گفت من می‌دانم به محض این که دادگاه رای داد اگر هواپیما نرسد، مساله ایجاد می‌شود؛ پس پایش را در یک کفش کرد که باید با یک پرواز مستقیم آثار هرچه سریع‌تر به ایران بازگردانده شود، پس با مسئولان مختلف تماس گرفت و با گرفتن اعتبار از چند بخش مختلف برای این پرواز آبروی ایران را خرید و زمانی‌که دادگاه رای داد، آثار به سرعت به کشور بازگردانده شد. اگر در آن لحظات این اقدامات انجام نمی‌شد و درخواست تجدید نظر وکیل به دادگاه می‌رسید باز مشخص نبود تا چه زمانی آثار «خوروین» در آن شرایط در بلژیک می‌ماند.