چند وقت پیش دوستی تعریف می کرد از فرهنگ تماشاگران تئاتر یکی از کشور های غربی. می گفت آنجا رسم است که اگر تماشاگران از یک نمایش خوششان نیاید در پایان عوامل را هو می کنند و در جا زبان به انتقاد می گشایند. در نگاه اول با خود می گوییم چقدر بی تربیت و چشم سفید هستند این تماشاگران غربی که عوض خسته نباشید و تشکر، به سمت بازیگران گوجه لهیده و تخم مرغ گندیده پرت می کنند حالا گیرم که تئاترشان خوب نبود. آنها باید بیایند از تماشاگران ایرانی یاد بگیرند که تئاتر چه خوب باشد چه بد، وقتی نمایش تمام می شود با چهره ای خندان و هیجان زده به سمت عوامل نمایش می روند و تعریف می کنند از تئاتر خوب و عالی که دیده اند. اصلا مهم نیست که بازیگر بدبخت بداند بازی اش افتضاح بوده یا عالی و یا اشکالی ندارد که نویسنده از تاثیر بد نمایشنامه اش روی تماشاگران خبر داشته باشد. نمی دانم شاید ایراد از تماشاگران آن طرف آبی است که برای پولی که بابت بلیط تئاتر پرداخته اند و وقتی که صرف دیدن نمایش کرده اند ، ارزش بی خود قایل اند.

قصد داشتم در ادامه نقدی داشته باشم از جریان فرهنگی شهرستان ساوجبلاغ ولی مقدمه آنقدر طولانی شد که ترجیح می دهم در مطلبی جداگانه این کار را انجام دهم. فقط مانده تشکر ویژه از حسین عسگری عزیز که فضایی ایجاد کرده تا بتوانیم همدیگر را نقد کنیم و نقد بشنویم.

جهت آشنایی با کارنامه فرهنگی و هنری محمد کورش نیا رجوع کنید به:

http://www.bahmantheater.com/a6.html